بیایید مبارزه امان در درست های خود بگیریم !

نیرویش اجاز داده است بطور فعال در جنبشی که از آن زمان به بعد تکامل یافته است حضور داشته است.
این حضور به اشکال مختلف است: بوسیله تدوین اعلامیه ها , بوسیله برخوردهای شفاعی در بحث ها , بوسیله فراخوان برای جلسات عمومی در محیط کارو تظاهرات , فراخوان برای توسعه و سازماندهی مبارزه , فروش مجلات و غیره...
ما این کار را تا آنجا که مقدور بود با همکاری دیگر گروه های انقلابی و انقلابیون منفرد انجام دادیم .
در زیر آخرین نسخه اعلامیه ای است که ما در تظاهرات هفته های اخیر در فرانسه پخش کردیم :
" بیکاران , بازنشستگان , مرددین به آینده مطمئن , کارگران , دانش آموزان و دانشجویان " بیایید مبارزه امان را در دستهای خود بگیریم "

" بیکاران , بازنشستگان , مرددین به آینده مطمئن , کارگران , دانش آموزان و دانشجویان " بیایید مبارزه امان را در دستهای خود بگیریم
"

این و یا آن دولت به ما هیج راه حلی نمیدهند مگر اینکه مارا بیشتر استثمار کنند . دولت سارکوزی میخواهد سن بازنشستگی را از 60 به 62 سال و بیشتر بالا ببرد. اما یک چند هفته ای است که اتحادیه ها برای کنترل خشم کارگران , تظاهر میکنند که با این قانون مخالفت هستند. حال آنکه آنها این " رفرم" را در اصل پذیرفته اند.

در حالیکه این قانون در شرایطی است که میرود که در مجلس سنات تصویب شود , در خیابانها نارضایتی مردم با صدای بلند فریاد زده میشود: تعداد شرکت کننده ها در تظاهرات فرانسه مرتب زیاد میشود و اعتصاب در بیشتر بخشها مختلف شروع شده است و مرتب تمدید میشود : در صنعت نفت , در آموزش و پروش, در بخش پست و غیره...

دانش آموزان و دانش جویان متوجه تغیراتی که دنیا کرده است شده اند و متوجه شده اند که آنها با یک زندگی مملو از بدبختی روبرو هستند و باید هر چه سختر و طولانی تر برای چندرغاز بازنشستگی کار کنند . آنها به این جنبش پیوستند و این خود از اهمییت اساسی برای توازن قوا بین طبقه کارگر و طبقه سرمایه دار برخوردار میباشد. به این دلیل که بعد از این قانون صرفه جویی , باز مقررات بیشتری خواهد آمد که نتیجه اجتناب ناپذیر بحرانی است که سرمایه داری دچار آن شده است.

این حمله بیحد بر شرایط زندگی ما ( اینکه رفرم تمدید میشود تا دوسال و برای بعضی بیشتر – زمان استثمار سرمایه داری را طولانی کرده و رقابت بین کارگران برای اینکه کار پیدا کنند تشدید میکند ) خاص فرانسوی ها نیست : در ماه ژولای حکومت "سوسیالیستی" یونان همین نوع رفرم را انجام داد. و در آنجا هم طبقه کارگر در تظاهرات خیابانی اش و در اعتصاباتش عزم جزم خود را به نمایش گذاشت. در دو هفته گذشته این طبقه کارگر اسپانیا بود که علیه طبقه سرمایه دارش و در شنبه گذشته این طبقه کارگر ایتالیا بودکه با تظاهراتی نارضایتی خود را نشان دادند. رجوع کنید به سایت:
http://www.leftcom.org/it/images/activities

به خاطر این وضعییت فاجعه آمیز سرمایه داری, هیچ کشوری از این قوانین در امان نمانده است و همه دولتها وادار شده اند که مزدبگیران را وادار به پرداخت نتایج بحران بکنند, همانطور که انگلیس , بلژیک و کشورهای دیگر انجام داده اند. یک دولت " سوسیالیستی " یا حتی اولتر-" چپ" باعث تغییر در این وضعییت نمشود ( همانطور که اقدامات صرفه جویانه زاپا ته رو در اسپانیا نشان میدهد ) . در بارسلونا , تظاهرکنندگان در اشغال یک بانک در مرکز شهر هیچ تردیدی به خود نشان ندادند. طبقه کارگر نباید هیچ قولی را صرفه نظر از اینکه از کجا میآید اعتماد کنند, فرقی نمیکند که از اس پی و یا از پی سی ای و یا از ان پی آ .

کارگران باید همچنین و بخصوس مذاکرات و مباحثات پشت درهای بسته بین اتحادیه ها و کارفرمایان و دولت را ردکنند. این به خاطر این است که این طبقه کنترل بر روی مبارزه اش را از طریق کمیته های انتخابی اعتصاب که قابل عزل باشند و از طریق جلسات عمومی , مثل جلسات عمومی در جنبش عمومی لهستان در سال 1980 دوباره بدست بیاورد.

یک مبارزه مهم

از آنجا که بورژوازی تحت قوانین اقتصادی مجبور به این حمله ها شده است , فقط از طریق یک جنبش مصمم و تهاجمی که برای او گرانتر تمام میشود تا ما , یعنی از طریق اعتصابات در صنایع , وادار به عقب نشینی میشود. ما باید در راستای منافع خود یک تناسب قوا واقعی ایجاد کنیم مثل همان اعتصابی که در صنعت نفت و در ترانسپورت در حال انجام است و اعتصاب را با فرستادن هیئت های نمایندگان کارگران به فابریکهای و بخشهای مختلف عمومی کنیم تا بورژوازی را به زانو در آوریم.

جلسات عمومی در پایان تظاهرات

مبارزه علیه این قوانین هنوز قابل دسترس نیست , ما باید هنوز به وسیله تعمیم اعتصابات و اقدامات ممکنه
دیگر شدیدتر مبارزه کنیم . اگر بورژوازی فرانسه برنده شود , در به روی حملات جدیدتر به سطح زندگی ما باز میشود.

حتی اگر از این قانون عقب نشینی شود , آیا ما باید همچنان دست روی دست گذاشته و منتظر حملات بی وقفه دیگری در آینده باشیم ؟ آیا ما باید همچنان زندگی خود را فدای بدست آوردن هزینه آن کنیم ؟ چه موقع ما میخواهیم آینده خود را در دست بگیریم؟ ما دنیایی را در پیش رو داریم که باید آن را بدست آوریم و جامعه دیگری را بیافرینم . بیایید ما بلافاصله یک توازن قوای از طریق سازماندهی جلسات عمومی در پایان تظاهرات و تبادل افکار با یکدیگر که چیزی فراتر از یک پیاده روی ساده است ایجاد کنیم و بدین وسیله بحث هایی را در مورد وسایل عملی و پشتیبانی از جنبش خارج از چهارچوب اتحادیه
رواج دهیم.

ترجمه از نسرین

Controversies – Forum for the Internationalist Communist Left.
19-10-2010