De inzet van de gevechten in Griekenland

Laten we overal weigeren om voor de crisis van het kapitalisme op te draaien !

De inzet van de gevechten in Griekenland

In 2008 zijn alle staten een kapitalisme op de rand van het bankroet “te hulp” gesneld door het astronomische bedragen te lenen. Maar er is niets mee opgelost, want het gat dat de crisis achterliet is gevuld met openbare schulden. Die zijn zo enorm groot dat bepaalde staten op de rand van het failliet staan. Het zijn dus niet langer alleen de financiële instituten en de privé-bedrijven die schipbreuk dreigen te leiden, maar ook hele landen. Terwijl dit verschijnsel voorheen was voorbehouden aan de “Derde Wereld”, wordt vandaag het hart van het kapitalisme direct met een infarct bedreigd.

Die astronomische bedragen moeten beslist worden terugbetaald. De inzet die zich stelt voor de heersende klasse is om de arbeiders ervoor te laten opdraaien. Dat wordt vandaag in Griekenland brutaalweg geëist in naam van een tegennatuurlijke solidariteit tussen kapitaal en arbeid, tussen uitbuiters en uitgebuiten. En dat is wat ons morgen allemaal staat te wachten. De verarming die over Griekenland heen valt vormt een ware testbank van maatregelen die in alle landen worden voorbereid: zullen de bourgeoisie en haar staten erin slagen om de arbeiders voor de kosten van crisis te laten betalen? Welke graad van verzet zullen deze daartegenover kunnen stellen?

De aanval die in Griekenland is ingezet neemt bijzonder gewelddadige vormen aan: verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd met twee jaar; salarisverlaging voor de ambtenaren; amputatie van 60% van het 14de maandsalaris en 30% van het 13de; belastingverhoging op consumptiegoederen; aanwervingsstop voor vier op vijf vrijkomende arbeidsplaatsen bij pensionering; ontslag van een derde van de tijdelijk tewerkgestelden in de openbare sector, enzovoort. Tegenover deze brutale degradatie van hun levensomstandigheden is verzet van de arbeiders onmisbaar: haar te accepteren zonder te reageren betekent aan de bourgeoisie het groene licht geven om nog harder toe te slaan. De gevechten in Griekenland zijn de voorlopers van de gevechten die ons allemaal te wachten staan. De arbeidersklasse heeft over de hele wereld geen andere keuze dan de strijd aan te gaan, en daarbij alle verkeerde oplossingen af te wijzen, die haar een mogelijke uitweg binnen het kader van het kapitalisme voorspiegelen.

De illusies en verkeerde oplossingen

Zoals de Griekse groep TPTG [1] zeer treffend uiteenzet vormt de socialistische regering van Papandreou de speerpunt van de verarmingspolitiek die tegen de arbeidersklasse wordt gevoerd. Zij wordt in haar lage besognes gesteund door de twee belangrijkste vakbondsfederaties (de GSEE voor de staatssector en de ADEDY voor de privésector), “die volledig onder controle van de socialistische regering staan en zich inspannen om ieder werkelijk verzet tegen het recente verarmingsoffensief te vermijden.” Zo organiseren deze twee vakcentrales actiedagen, werkonderbrekingen en manifestaties om de arbeiders stoom te laten afblazen, om hun riposte te verdelen, en om de gevechten van hun werkelijke doeleinden af te leiden. Zij verklaren bereid te zijn om “soberheidsmaatregelen die het land werkelijk uit de crisis helpen” te aanvaarden, en dus om tot een “rechtvaardige soberheid” op te roepen... tot op het punt dat de Financial Times van 5 februari de beoordeling maakte: “de vakbonden hebben gematigd gereageerd op de versoberingsplannen van de regering, wat een houding en een bereidheid laat zien om offers te brengen om de economische crisis te overwinnen.” Deze nauw verholen steun van de vakbonden aan de verarmingspolitiek die de socialistische regering uitvoert, heeft hen enkele krachtige protesten opgeleverd tijdens de manifestatie van 5 maart: Scheldpartijen en het apart-nemen van de leider van de GSEE – Panagopoulos – die zijn goed heenkomen slechts aan de bescherming van de anti-oproerpolitie te danken heeft gehad.

Griekenland bevestigt daarmee opnieuw dat links en de vakbonden rechts in niets ten achterstaan wat betreft het opleggen van verarmingsmaatregelen en de onvoorwaardelijke verdediging van het kapitalisme en zijn instituties: “De destructieve en verlammende invloed van de socialistische syndicalisten en de controle die zij altijd over de vakbonden uitoefenen zijn nog steeds het belangrijkste obstakel.” (TPTG) Deze rol van verdediger van de belangen van het kapitalisme tegen de arbeiders verklaart waarom “terwijl er een werkelijke onvrede bestaat over de schok-politiek die de PASOK-regering in praktijk brengt”, er tot op heden “een algemeen gevoel van onmacht en verlamming bestaat, maar ook een woede die er niet in slaagt om een adequate uitlaat te vinden”, en daarmee waarom “de mobilisaties tot op heden zeer lauw zijn geweest, en zeker niet hebben beantwoord aan het kritieke karakter van de situatie en aan de woestheid van de maatregelen.” (TPTG)

We hebben al evenmin iets te verwachten van de onderhandelingen en “oplossingen” die door de burgerlijke staten naar voren worden gebracht. Die komen er allemaal op neer om de middelen te vinden om ons de bittere pil van de verarming te doen slikken. Er bestaat geen duurzame oplossing binnen het kapitalisme, de bourgeoisie heeft nog slechts één programma: haar kassen weer aanvullen door de arbeidersklasse een hoge prijs te laten betalen. Zoals de TPTG uitlegt : “Men heeft in Griekenland ertoe opgeroepen om een noodtoestand in te stellen, in een poging van het internationale kapitaal en de Griekse staat om dit land in een laboratorium voor een nieuwe schok-politiek te veranderen. De enorme “openbare schuld” en het “op handen zijnde bankroet van het land” zijn de geloofsbelijdenissen die worden aangewend om het proletariaat te terroriseren en aan de leiband te leggen, en om de verlaging van het directe en het indirecte loon te recht¬vaardigen...”

De perspectieven

Alleen wanneer de arbeidersklasse de gevechten in eigen hand neemt en ze uitbreidt naar alle sectoren, kan ze een krachtsverhouding opbouwen die in staat is om de bourgeoisie terug te dringen, en de deur naar een ander perspectief te openen. Deze solidariteit kunnen de arbeiders slechts ontwikkelen door vertrouwen in hun eigen kracht te winnen op de grondslag van hun eigen gevechten en door middel van hun eigen organisatievormen (algemene vergaderingen, gekozen en herroepbare vertegenwoordigers...). Niet door de strijd in de handen van de vakbonden en de traditionele linkse organisaties te laten, of door op de televisie de bomaanslagen gade te slaan, die worden gepleegd en vertoond om de arbeiders als terroristen af te schilderen, om de klassenstrijd in diskrediet te brengen, en om de idee te verspreiden dat deze niets anders te bieden heeft dan anarchie en geweld.

Om onze gevechten op de hoogte van de huidige inzet te brengen, moeten we de lessen trekken uit wat er in Griekenland gebeurt, en op onze beurt, in alle landen, verzet opbouwen tegen de steeds hardere maatregelen waarmee de bourgeoisie en haar staten ons treft. Op de hindernissen en illusies waarop de arbeiders in Griekenland stuiten, zullen we allemaal stuiten, want onze vijanden zijn overal dezelfden, onverschillig het land of de politieke kleuren waarin ze van rechts tot links gekleed gaan. Alleen een massieve sociale mobilisatie kan een toekomstperspectief bieden, en die mobilisatie moet op de hoogte van de inzet zijn, om de brutaliteit die de heersenden uitoefenen te beantwoorden. Dat is de enige “ethiek” waarvoor ze werkelijk gevoelig zijn.

De gevechten van de arbeiders in Griekenland openen het verzet tegen de sociale ravages ten gevolge van de jongste crisis van het wereldkapitalisme. De kwestie is in Griekenland gesteld, maar het antwoord kan slechts op internationaal vlak worden gegeven. Daarom dringt zich een enkele leus op: uitbreiding van de gevechten tegen de alomtegenwoordige verarming overal ter wereld! Proletariërs van de hele wereld, allen verenigd in de strijd tegen de maatregelen van het internationale kapitalisme. Laat ons een krachtsverhouding opleggen over nationale grenzen heen, om de overwinning te behalen. Op deze wijze kunnen we ons ervan bewust worden dat het kapitalisme een failliet systeem is, dat de mensheid niets anders meer te bieden heeft dan steeds meer ellende en vernietiging. Kortom, dat het tijd is om het omver te werpen, en een andere wereld op te bouwen, die aan duizenden jaren van uitbuiting van de mens door de mens een einde maakt.

In deze strijd hebben de revolutionairen een belangrijke rol te spelen, hun zwakke krachten ten spijt. Het is aan hen om op de hoogte van hun taak te zijn.

28-03-10